DZIŚ  ŚWIĘTO NIEPODLEGŁOŚCI obchodzone corocznie 11 listopada dla upamiętnienia odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 roku, po 123 latach zaborów.

Przypomnijmy, że Skarszewy wróciły do Macierzy  30 stycznia 1920 r. - wówczas  do miasta wkroczyła Błękitna Armia generała Józefa Hallera. Miasto wyzwolił  I Batalion Frontu Pomorskiego dowodzony przez majora Józefa Liwacza. Batalion był w Skarszewach owacyjnie witany, a tym, który powitał wojsko w imieniu mieszkańców był zacny doktor Ignacy Tempski (1865-1938). To właśnie doktor Tempski w 1918 roku zebrał w mieście 3 tysiące podpisów, pojechał do Paryża i złożył podpisy w sekretariacie konferencji wersalskiej, co prawdopodobnie przesądziło o przyłączeniu Skarszew do odradzającej się Polski.

11 listopada dla Ziemi Skarszewskiej ma także jeszcze jedno ważne znaczenie. Otóż 11 listopada 1198 roku to data najstarszego znanego dokumentu opisującego ziemie, na których położone są Skarszewy. Chodzi o nadanie księcia pomorskiego Grzymisława wystawione w Świeciu, a dokument ten dotyczy przekazania zakonowi joannitów ziem, których obszar wyznaczały miejscowości: Starogard Gdański (Starigrod), Kamierowo (Camerou) i Pogódki (Pogodcou). W dokumencie pojawiają się też: Szczodrowo (Scedrou), Czarnocin (Cernotino), Jaroszewy (Jarosou) i Reueninov. W nadaniu nie znajdujemy miejscowości, którą jednoznacznie można utożsamiać ze Skarszewami. Według jednej z teorii początków miejscowości należy upatrywać we wsi Równino, która w późniejszych latach ginie z kart historii, chociaż do nazwy tej (jak twierdził Max Perlbach) nawiązuje Jezioro Borówno. Zapewne wówczas Joannici nazwali to miejsce pięknym zakątkiem – Schöneck i przystąpili do budowy kamienno – drewnianej warowni obronnej i kościółka.